Os porcospíos e a lhebre
Había uha lhebre que sempre presumía elha de ser a máis rápida de todos os animales del monte, e un día atopouse cun porcospín que estaba paseando por un suco.
A lhebre saludóulo e perguntoulle:
- Que faes, porcospín?
- Tóu a practicar un pouco a ver se podo correr máis de présa.
A lhebre botouse a rir e retrucoulle:
- Pero tu non sabes que el animal máis rápido son eu?
- Boeno, eso quixeras tu - respondeulle el porcospín.
A lhebre sentiuse ferida no sou orgullo e retou al porcospín a botaren uha carreira por entre os sucos, que eran lhongos abondo.
El porcospín aceptou pero dixo que lo deixasen para el outro día, e así quedaron.
Foi lhougo el porcospín falar cun compadre de sou e díxolle:
- Mira, a fata da lhebre querme botar uha carreira, e vouche pedir axuda pra que non pense que é tan bôa.
- Que queres tu que eu faga? - perguntou el outro porcospín.
- É mui sinxelho. Condo deamos a salida, tu xa tarás nel outro cabo del suco, e condo chegue a lhebre ergues a cabeza pra que te vexa e crea que fun eu el que xa taba alhí e que cheguei enantes. E despois bótaslle outra carreira de volta polo mesmo suco e condo chegue elha, xa me atopará a min.
Al compadre pareceulle uha bôa idea e quedaron en faelo así.
Al outro día, a lhebre veu onde el porcospín mui gaioleira e elha mesma deu a voz de salida. Elha correu mui ben de présa, a toda a velocidade que lle permitían as súas lhongas patas, e en poucos segundos tevo al outro cabo del suco.
Cando chegou alhí, lhevou a sorpresoa de que xa el porcospín estaba a esperalha. A lhebre non o puido crer e propuxo al porcospín.
- Escuita, non podo crer que tu señas máis rápido que eu.
- Boeno, pois bótoche outra carreira deiquia el cabo del suco outra vez.
A lhebre deu a voz de salida e saliu como un raio para el cabo del suco. Condo chegou, outra vez atopou el porcospín a agordalha tan tranquilo.
Elha non salía del sou asombro e retou de novo al porcospín, e así pasaou a mañá, côa lhebre a correr desesperada dun cabo al outro del suco, até que xa non puido máis e caeu rebentada de canseira no terrén e sen gana ninguha de botar máis carreirías.
Despois daquelho, os dous porcospíos marcharon ben contentíos e xa máis nunca houberon soportar as farrucadas da lhebre, porque de feito crera que elhos eran os animais máis rápidos.
Versión recuôyhida por Francisco Xavier Frías Conde en Contos e cantigas eonaviegos , cambiada na escritura de la -l. por -lh, d'alcuôrdu cula grafía empregada nos escritus asturianus desta página. |
